غزل مناجاتی اول مجلس، روضۀ قتلگاه سیدالشهدا علیه‌السلام
از خود عرش به افـلاک نظارت دارد این حسین است که این‌قدر رعیت دارد اخـتـیار دل ما هست به دسـتان خودش هر که در مجلس او آمده دعـوت دارد حرم اوست به هر جا که به او گریه کنند كربلایش به خدا این همه وسعـت دارد دل ما هـست حـسـیـنـیۀ دربست حسین این حـسـیـنــیـه بـه اربـاب ارادت دارد خـرج هـیئت شده سـرمـایۀ نوکرهایش نـوکـر این‌گونه به بـازار تجارت دارد روز محـشر که غـنـیمت نخرند از آدم پیـرهن مشکی ما هست که قیمت دارد گریه کردیم برایش که خودش فـرموده اشک چیزی‌ست که بر زخم طبابت دارد صبح تا شب به تنش زخم رسید از همه‌سو قـدر هـفـتاد و دو مذبوح جراحت دارد نـه که مـائـیـم فـقـط پـای عـزاداری او بـیـن گـودال بـلا فـاطـمـه هـیـئت دارد دست جمعی به سرش ریخته‌اند این مردم همه رفـتـنـد ولی شـمـر سـماجت دارد خـنجـرش زیر گـلـو را نبُـرید و دیـدند از قفـا می‌برد از بس که لجـاجت دارد |